Skal eg væra ærleg så veit eg ikkje om det er lærar eg vil bli, men eg er arveleg belasta med kjærleik for bøker og då er jo skulen ein grei plass å starta.( Om berre ikkje PC - bruken tar heilt overhand). Eg er mor på 23. året og veldig fasinert over desse merkelege skapningane som kallast barn. Rett nok er eg for tida møkk lei fjortiser men og samstundes imponert over alt ungdomar kan klare når forholda vert lagt til rette.( Og dei legg av seg " kul - og - kritisk" holdningen).Som fostermor har eg gått på mange kurs som handlar om barn med særskilte behov, og synest det er eit spennande felt. Har ved mange høve fått sett ungar/ungdomar som blomstrar etter å ha opplevd mestring i ulike samenhengar.Eg ønsker å vara ein del av barne/ungdomsmiljøet sjølv om mine eigne ungar vaksnast, og då gjerne som spes.ped.
Læraren i dag har mange oppgaver i tillegg til rein undervisning. I eit hektisk samfunn med mange ustabile familieforhold vert han lika mykje omsorgsperson og sosialarbeidar.Læraryrket kan nok opplevast som både utfordrande og tøft men forhåpentlegvis også meiningsfylt og givande.Kjedeleg er det sikkert ikkje!
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
2 kommentarer:
Kjedeleg er det ikkje, det er i alle fall heilt sikkert! Spes. ped er eit spennande, men utfordrande fagfelt. Flott at du har interesse for dette! Kan du dela nokre konkrete tips omkring korleis du har lukkast med vanskelege fjortisar?
Korleis lukkast med fjortisar? Spørsmålet er heller korleis overleva saman med dei!
Ein psykolog sa ein gong at første bud for tenåringsforeldre er å halda seg i god fysisk form - då held ein ut lenger.
Det er viktig å vara tydeleg vaksen.Ein må vara klar på kor grensene går, orka å gå inn i konfliktar og stå løpet ut. Det set ungdomane stor pris på, ivertfall når diskusjonen har roa seg og dei får tenkt seg om. Det viser seg at ungdomar som sjølv får styra eigne grenser faktisk misunner dei som vert hanka inn av foreldre som "skal bry seg med alt mogeleg".
I pedagogikktimane denne veka har me snakka ein del om at ting kan oppfattast ulikt frå person til person.Dette er absolutt aktuelt i omgang med fjortisar.Dei er djupt inne i eit "usikker på meg sjølv" modus og har ofte problem med å tolka både ris og ros slik det var meint frå avsendaren si side. Her må ein trø varleg!!Ofte kan dei framstå som brautande sjølvsikre, men innerst inne er dei frykteleg sårbare: Livet vert ein berg og dalbanetur i følelsar og hormonsvingingar. Dei treng bøttevis med konstruktiv ros og bekrefting på at dei er viktige.Det er viktig å forsikra seg om at det du seier faktisk vert oppfatta slik du meinte det, og ikkje som kritikk av deira person, interesser, klær eller holdningar.
For all del:livet med fjortisar er ikkje bare diskusjonar, misforståelsar og tårer. Dei er samstundes veldig engasjerte i det som skjer rundt dei og dyktige i veldig mykje: Mang ein stolt ungdom har rolla som dataeksperten i huset, og det er triveleg med all liv og røre det ofte er rundt dei. Dessuten er fjortisane blitt så vaksne at dei fungerer flott som arbeidskamerater og samtalepartnarar.
Dette er bare nokre tankar rundt mine erfaringar som mor til fjortisar. I skule og arbeidssamanhengar vert dei gjerne oppfatta heilt annleis enn heime. Det er har eg eit godt døme på: Eine jenta mi var oftast sur og misnøgd med alt heime, men på skuleavslutninga stakk ho av med smileprisen! Som veninna sa: "Stine er jo alltid så smilande, og så ler ho så lett". Gjett om mor var overraska (og glad og stolt).
Legg inn en kommentar