Pedagogisk grunnsyn

Det er ikkje lett å definere sitt pedagogiske grunnsyn etter 22 dager med undervisning og 4 dager praksis.Grunnlaget vert noko spinkelt...
Etter å ha lese til auga vart stort og vått har eg likevel komme fra til ein konklusjon: Mitt pedagogiske grunnsyn i dag er fenomenologisk med forankring i Vygotsky sin sosiokulturelle teori.

Kvifor fenomenologisk?Eg har fått prøvd ut i praksis kor viktig det er å sjå ting frå eleven sitt ståsted og prøva å forstå korleis han tenkjer. Rett nok har eg ikkje prøvd det som lærar men som fostermor. Eg er fostermor til ein gut på 13 år. Han har budd hos oss i fem år. Etter nokre månader då det meste var spennande for alle partar fekk me eit par år som var knalltøffe. Han reagerte så heilt annleis enn mine biologiske barn på forskjellig, og eg forstod han ikkje: Eg fann ikkje ut av væremåten hans og opplevde han som tverr og vanskeleg. Han på si side syntes eg var utruleg plagsom som ville tvinga han til alt muleg han var heilt imot.(t.d. å læra engelsk, "for han skulle aldri til England").
Bufetat og andre etater stilte opp med kurs og veiledning, og eg fekk ei grundig innføring i korleis barn med hans problem tenkjer og oppfatter verden rundt seg: at deira generalisering av verden kunne vara heilt annleis enn for ungar som aldri hadde opplevd alvorlege traumer i tidleg barndom.
Eg fekk" knagger å hengja ting på",eg lærte å kjenna att reaksjonsmønsteret hans og sjå samenhengen og det beste av alt: eg forstod kva som foregjekk på" innsida" hans.Det forandra min holdning til han, og då han forstod at "Sissel veit korleis eg har det" forandra det hans holdning til meg. No er me ikkje lenger i ein evig kamp. Derimot er me i eit tett samspel. Han veit at eg veit korleis han har det, kva behov han har og kva draumar han har. Dermed klarer han å slappa heilt av, treng ikkje kjempa for å ivareta sine interesser og er trygg på at me begge er enige om kva som er best for han. Lekser er framleis ikkje kjekt, men me er enige om at dei er viktige og jobbar oss ilag gjennom dei. Og han har sjølv satt seg som mål å klara 5 i nettopp engelsk - som han nekta å læra for tre år siden.

Men sosiokulturellt? Eg trur at det å føla seg som ein del av noko stort er utruleg viktig: å vara ei lekkje i ein kjede av generasjonar, og å vara ein del av eit kulturellt fellesskap. Det gir identitet, og grobunn for vokster og utvikling: "Eg er ein del av ein heilhet og no er det min tur til å setje mine spor i verden." Siden det er unødvendig at kvar generasjon finn opp hjulet på nytt kan kvar einskilt byggja sin lærdom på det forfedrane gjorde før oss og dra nytte av det. Samstundes lærer og utvikler me oss som medmenneske i samspel med dei me har rundt oss og vert forma av det: me vert ein del av det sosiale felleskapet.

Dette er dei tankane eg har gjort meg opp om mitt pedagogiske grunnsyn i dag. Eg er spendt på korleis eg definerer det etter nokre år som lærar.

Korleis overleve med fjortiser!

Steinar spør etter tips om korleis lukkast med vanskelege fjortisar.
Spørsmålet er heller korleis overleva saman med dei!
Ein psykolog sa ein gong at første bud for tenåringsforeldre er å halda seg i god fysisk form - då held ein ut lenger.Det er viktig å vera tydeleg vaksen.Ein må vera klar på kor grensene går, orka å gå inn i konfliktar og stå løpet ut. Det set ungdomane stor pris på, ivertfall når diskusjonen har roa seg og dei får tenkt seg om. Det viser seg at ungdomar som sjølv får styra eigne grenser faktisk misunner dei som vert hanka inn av foreldre som "skal bry seg med alt mogeleg".

I pedagogikktimane denne veka har me snakka ein del om at ting kan oppfattast ulikt frå person til person.Dette er absolutt aktuelt i omgang med fjortisar.Dei er djupt inne i eit "usikker på meg sjølv" modus og har ofte problem med å tolka både ris og ros slik det var meint frå avsendaren si side. Her må ein trø varleg!!Ofte kan dei framstå som brautande sjølvsikre, men innerst inne er dei frykteleg sårbare: Livet vert ein berg og dalbanetur i følelsar og hormonsvingingar. Dei treng bøttevis med konstruktiv ros og bekrefting på at dei er viktige.Det er viktig å forsikra seg om at det du seier faktisk vert oppfatta slik du meinte det, og ikkje som kritikk av deira person, interesser, klær eller holdningar.

For all del:livet med fjortisar er ikkje bare diskusjonar, misforståelsar og tårer. Dei er samstundes veldig engasjerte i det som skjer rundt dei og dyktige i veldig mykje: Mang ein stolt ungdom har rolla som dataeksperten i huset, og det er triveleg med all liv og røre det ofte er rundt dei. Dessuten er fjortisane blitt så vaksne at dei fungerer flott som arbeidskamerater og samtalepartnarar.

Dette er bare nokre tankar rundt mine erfaringar som mor til fjortisar. I skule og arbeidssamanhengar vert dei gjerne oppfatta heilt annleis enn heime. Det er har eg eit godt døme på: Eine jenta mi var oftast sur og misnøgd med alt heime, men på skuleavslutninga stakk ho av med smileprisen! Som veninna sa: "Stine er jo alltid så smilande, og så ler ho så lett". Gjett om mor var overraska (og glad og stolt).
11. september 2008 00:37
Legg inn en kommentar
Eldre innlegg Start
Abonner på: Legg inn kommentarer (Atom)

Kvifor vil eg bli lærar?

Skal eg væra ærleg så veit eg ikkje om det er lærar eg vil bli, men eg er arveleg belasta med kjærleik for bøker og då er jo skulen ein grei plass å starta.( Om berre ikkje PC - bruken tar heilt overhand). Eg er mor på 23. året og veldig fasinert over desse merkelege skapningane som kallast barn. Rett nok er eg for tida møkk lei fjortiser men og samstundes imponert over alt ungdomar kan klare når forholda vert lagt til rette.( Og dei legg av seg " kul - og - kritisk" holdningen).Som fostermor har eg gått på mange kurs som handlar om barn med særskilte behov, og synest det er eit spennande felt. Har ved mange høve fått sett ungar/ungdomar som blomstrar etter å ha opplevd mestring i ulike samenhengar.Eg ønsker å vara ein del av barne/ungdomsmiljøet sjølv om mine eigne ungar vaksnast, og då gjerne som spes.ped.

Læraren i dag har mange oppgaver i tillegg til rein undervisning. I eit hektisk samfunn med mange ustabile familieforhold vert han lika mykje omsorgsperson og sosialarbeidar.Læraryrket kan nok opplevast som både utfordrande og tøft men forhåpentlegvis også meiningsfylt og givande.Kjedeleg er det sikkert ikkje!